Βοτανικός, Κράτος και Εθνικός Σχεδιασμός

Aρθρό του Γιάννη Προβή, από τον «Ελεύθερο Tύπο» του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη

(…) Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την περίπτωση του πολύπαθου Ελαιώνα. Ο τελευταίος αδόμητος χώρος στην καρδιά του αστικού ιστού της Αθήνας, όπου εκτός από πνεύμονας πρασίνου επελέγη -και σωστά- να φιλοξενήσει την έδρα της ιστορικής (πράσινης) ομάδας της πόλης, αίφνης παραδόθηκε στις πιο άγριες και ανεξέλεγκτες εμπορικές διαθέσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με αποτέλεσμα να μπλέξουν τα πράγματα άσχημα. Πρώτον, γιατί η ανάθεση του έργου έγινε… φωτογραφικά και χωρίς δημόσιο διαγωνισμό. Δεύτερον, γιατί το ΥΠΕΧΩΔΕ και ο Δήμος της Αθήνας δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη πρώτα να εκπονήσουν ένα συνολικά νέο χωροταξικό και πολεοδομικό σχέδιο ανάπλασης της περιοχής του Βοτανικού και ύστερα να προχωρήσουν στα έργα. Όπως όπως, το καλοκαίρι του 2006 και με τη συναίνεση του (αποχαυνωμένου και αποκαμωμένου από την εσωστρέφεια) τότε αναιμικού ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν να καταργήσουν το σχεδιασμό Λαλιώτη του 1996, ανοίγοντας το δρόμο γι’ αυτό το περιβαλλοντικό και χωροταξικό έκτρωμα, που χτίζεται σήμερα στον Ελαιώνα.

Μα, λένε, τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Πώς αλλιώς θα βρίσκονταν χρήματα για το γήπεδο του Παναθηναϊκού και τη γενικότερη ανάπλαση της… χωματερής του Ελαιώνα; Κάτι ανάλογο λένε και για το σχεδιασμό των νέων εθνικών οδών, όπου πριν ακόμη καν κατασκευαστούν καλούμαστε – σε παγκόσμια… πρώτη- να χρυσοπληρώνουμε στα καινούργια διόδια. Εντάξει, μπορεί στον Ελαιώνα να μην υπάρξουν διόδια, αλλά εδώ θα πληρώσουμε όλοι σε… είδος, αποδεχόμενοι το κόστος ζωής, σε καθημερινή ταλαιπωρία, άγχος, τρεχάλα και ρύπους, στο όνομα της… ανάπλασης. Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε! Ας δούμε πια το μέλλον αυτής της χώρας και αυτής της πόλης με μια άλλη ματιά. Ας κοιταχτούμε όλοι μας μπροστά στον καθρέπτη. Αν πρόκειται τον εθνικό σχεδιασμό της ανάπτυξης και των υποδομών να τον αναθέσουμε -ανοιχτά και ανερυθρίαστα- στους κάθε λογής κατασκευαστές και τους… εθνικούς εργολάβους, ε, τότε, ας τους «παραδώσουμε» και το ίδιο το υπουργείο Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Αλλιώς, θα πρέπει να το ξαναδούμε όλο το «έργο» από την αρχή. Επιτέλους, το κράτος, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς στο «έργο» της καινούργιας ανάπτυξης της Ελλάδας θα πρέπει να εμπνέονται και από μια ελάχιστη, πλην απαραίτητη «δόση» κοινωνικής ευθύνης, πριν είναι αργά…

Όλο το άρθρο ΕΔΩ